درهای باز عالم - لحظه های لرزان

امشب، "هیئت" یکی از مسئولین را دعوت کرده. "نویسنده" نشسته است کنارش. دارند با هم صحبت می‌کنند. چیزی می‌گوید و با انگشت سبّابه اشاره می‌کند به من. حتم دارم دارد مرا معرّفی می‌کند. حالا دیگر "مسئول" می‌داند من شخصیت اوّل داستان‌های "نویسنده"ام. احساس خوبی دارم. خوشحالم از این که بالاخره دیده شدم. علیرضا یقه‌ی کتم را گرفته و می‌کشد. اخم‌هایم را توی هم می‌برم و می‌گویم: «ای بابا! بشین سر جات! تو هم وقت گیر آوردی.»
آمده‌ام خانه‌ی نویسنده. چند شب است سری به من نزده. احتمال می‌دهم قرار است توی یک رمان بازی‌ام دهد. روی میزش چند تا داستان جدید است. می‌گویم: «بی معرفت! تو چند تا قصّه‌ی جدید گفتی و منو تو هیچ کدوم وارد نکردی؟! می‌گوید: «باورت می‌شه؟ یادم می‌ره. قصه که تموم می‌شه می‌گم ای داد بیداد یادم رفت. فکر کنم گیر کار از طرف خودت باشه. آخه آدم هر جوری باشه، عالم همون جوری باهاش رفتار می‌کنه. تا وقتی خُلقت بسته است، انتظار نداشته باش عالم درهاش رو روبه‌روت باز کنه. اخلاقت رو باز کن تا عالم درهاش رو باز کنه. نیّتت رو خالص کن تا عالم صاف و ساده و خالص باهات برخورد کنه. اون وقته که هر چی بخوای بهت می‌ده. ببینم! چند شب قبل که کنار مسئول نشسته بودم و بهت اشاره کردم، به چی‌ها فکر می‌کردی؟ پسرت علیرضا چی می‌گفت؟ چه طوری باهاش رفتار کردی؟» سریع یک بهانه‌ای ردیف می‌کنم و می‌روم.

حدیث: امام علی علیه السلام: رسیدن انسان به هر آنچه می‌جوید از خوشی زندگی، و امن بودن راه، و روزی فراخ به نیکویی نیّت و اخلاق گسترده و نیکوی اوست.
غررالحکم، باب النیّة (قصد، آهنگ، عزم)511، حدیث34.

داستان، حدیث، نیت خالص، اخلاص، تطابق آدم و عالم، اخلاق نیکو ،

نظر()

اوّل وقت بقّالی جرچین کربلا حل شد

+ زبان حال حضرت زینب: اگرچه بودغربت یاور من/ ولی دارد تماشا باور من/ چهل منزل اسارت طی شد اما/ دمی چادر نیفتاد از سر من

+ به اشکها گفته ام دم سرای گونه را آب و جارو کنند... آخر قدوم رنگین بوسه هایت نزدیکند.

+ به به عجب روزی شده محبوبه را آورده ای/ در دل عجب شوری شده معشوقه را آورده ای/ یا للعجب رسوا شدم بی پرده میگویم سخن/ معشوقه ام محبوبه ام معصومه را آورده ای

+ دندانها! بی خود گوشه لبها را نگزید. اینجا نهی از منکر بی فایده است. آنها همانطور میرقصند و می آیند پایین. آخه چشمهام عاشق تماشای رقص اشکهاند. شما هم به جای لب گزیدن... صفا کنید.

+ امان از این دل درگیر درمانده/ از این صنوبر خالی، یه آه افسرده/ از این علامت سرخ و عجیب یک سوال/ که توی سینه نشسته خموش و شرمنده

+ یک سر ریسه رو به میله پلکها ببندین. سر دیگشو به گوشه لبها. چشمها! با شمام! زود! زود! زود باشین! وقتی عزیز بهتر از جونم رسید میخوام گونه چراغونی شده باشه ها. بجمبید!

+ می خواهم چشمها را دربیاورم و بدهم به باد ببرد. چشمهای بی اشک به چه درد می خورد؟! همان حدقه های خالی بهترند. بیشتر به سیرتم می آیند!

+ رویای بودنش در ذهن من شکست/ دریای رفتنش در ذهن من نشست/ از سیل اشکها گونه ها خراب شد/ هر چه صدا زدم نرو، رفت که رفت